ენების შესწავლა ბავშვობიდან უნდოდა – ცნობისმოყვარეობა კლავდა, რაზე საუბრობდნენ უცხოელები და როგორ ეწერა დედანში ის საინტერესო მოთხრობები, რომლის მხოლოდ თარგმანის წაკითხვა შეეძლო. იტალიური და ესპანური ენებით თავიდანვე მოიხიბლა და შესწავლა დაიწყო, მაგრამ ახლა ყველას ურჩევს, მისი შეცდომა არ გაიმეორონ, რადგან ეს ორი ენა იმდენად ჰგავს ერთმანეთს, აუცილებლად გამოიწვევს მოსწავლეში დაბნეულობას.

მეცხრე კლასში იტალიურ ენაზე ჩამოყალიბდა, ოღონდ იმიტომ, რომ მხედველობის პრობლემის გამო შორს ვერ ივლიდა, იტალიურის პედაგოგი კი მის სახლთან ახლოს ცხოვრობდა. ასე გახდა ანა გოგიბერიძისთვის იტალიური ფილოლოგია სპეციალობა და თსუ-ს ბაკალავრიატის დასრულების შემდეგ მაგისტრატურასაც ამ მიმართულებით აგრძელებს.

ანა საუბარში იმდენად ლაღია, რომ ყველა კომპლექსს თავად გიხსნის – იუმორით ჰყვება საკუთარ თავზე და იმ გარემოზე, რომელთანაც ყოველდღე უწევს შეხება. მას რომ უსმენ, ხვდები, რა ნებისყოფა და შრომისუნარიანობა დაამადლა განგებამ ამ გოგონას, რომ სულ პატარამ ამდენი რამ შეძლო. იგი, როგორც წარმატებული სტუდენტი, მეორე კურსზე ერასმუს+ -ის 6-თვიანი გაცვლითი პროგრამით იტალიის ქალაქ სალერნოში გაემგზავრა. მაშინ ამ პროგრამაში 5 სტუდენტი შეარჩიეს, მათგან სამი – იტალიური ენის შესასწავლად. შემდეგ კიდევ ერთხელ მოხვდა   იგივე პროგრამაში და ამჯერად სრულიად მარტომ შეძლო უცხო ქვეყანაში ცხოვრება და სწავლა. ბოლო ვიზიტი ანას იტალიის საელჩომ დაუფინანსა. ის სამი თვით პერუჯაში, საუნივერსიტეტო პროგრამის ფარგლებში ხვეწდა იტალიურ ენას.

შეზღუდული შესაძლებლობა რომ არ არსებობს, ამას ანასთან მცირეხნიანი საუბრითაც კი მიხვდები – მიუხედავად იმისა, რომ მას, იშვიათი დაავადების გამო, სამი წლიდან მხედველობის პრობლემა აქვს და ამ ასაკში, ფაქტობრივად, თავიდან ისწავლა ყველაფერი, დღეს სრულფასოვანი ცხოვრებით ცხოვრობს – სწავლობს, ასწავლის და ცხოვრებას უფერადებს უსინათლო ბავშვთა სკოლის მოსწავლეებს. ის უკვე მეორე სემესტრია, იტალიურს ასწავლის მცირედმხედველ და უსინათლო ბავშვებს. ანა ამბობს, რომ ამ საქმემ საკუთარი თავის რწმენა გაუასმაგა, რადგან ხედავს, როგორი სიკეთით სავსე გარემოა ამ სკოლაში, რა სიყვარულით ასრულებენ მის დავალებებს და როგორი მადლიერნი არიან იმით, რისი გაკეთებაც შეუძლიათ: „იტალიური მეორე არჩევითი უცხო ენაა ამ სკოლაში. კლასში სულ სამი ბავშვი მყავს – აქედან ერთი სრულიად უსინათლოა და იყენებს ბრაილის შრიფტს, ორი კი მცირედმხედველია, ამიტომაც დაფაზე დიდი ასოებით ვწერ, რომ ახლოდან დაინახონ. დიდი პასუხისმგებლობა ავიღე თავზე, მაგრამ ამ საქმეს სიამოვნებით ვაკეთებ –  ყოველი გაკვეთილისთვის ვწერ აუდიო მასალას და ფეისბუქის ჯგუფში ხმოვანი შეტყობინების სახით ვგზავნი დიალოგებს, ფერებს, ტესტებს და ა.შ. რაც შეეხება უსინათლო გოგონას, მასთან კიდევ უფრო ადვილია მუშაობა, რადგან ინგლისური იცის და, რადგანაც იტალიურიც ლათინურ შრიფტს იყენებს, ფაქტობრივად, წერა არ უჭირს, მე სიტყვებს ვკარნახობ და ასე სწავლობს. არაჩვეულებრივი შეგრძნებაა მათთან მუშაობა, რადგან ყოველი ახალი სიტყვის და წინადადების შესწავლა მეც მათთან ერთად მიხარია. თავადაც ძალიან მონდომებულნი არიან – საახალწლოდ, მაგალითად, სპეციალურად დამიხატეს რაღაცები, რომ ერთად გვეზეიმა“, – გვიყვება ანა და იხსენებს, რომ სიკეთე შშმ ადამიანებისთვის ის თვისებაა, რომელიც მათ ყველაზე კარგად ახასიათებთ. რაც შეეხება საზოგადოების დამოკიდებულებას,  ერთმა  შემთხვევამ  დაანახა,  როგორ უნდა იცხოვრონ ადამიანებმა მათ გვერდით: „იტალიაში ჩვეულებრივ გამვლელს კონკრეტულ ადგილზე მისასვლელად ვთხოვე დახმარება  და მადლობა გადამიხადა – გმადლობ, რომ უფლება მომეცი, დაგხმარებოდიო… ესაა ის დამოკიდებულება, რომელიც უსინათლო ბავშვთა სკოლაშიც ხშირად მიგრძნია, როცა ისინი ერთმანეთს ან მასწავლებლებს ეხმარებიან…“ – ამბობს ანა.

მომავალი ჯერ არ აქვს განსაზღვრული, ძალიან უყვარს თარგმნა და წიგნებთან მუშაობა, წერს კიდეც და მას შემდეგ, რაც დოქტორანტურაშიც წარმატებით განაგრძობს სწავლას, გადაწყვეტს სად რეალიზდეს – პედაგოგობა განაგრძოს თუ ბავშვობის ოცნებები აიხდინოს – წეროს და თარგმნოს…

ასე აღწევენ ადამიანები წარმატებას – ნიჭით, მონდომებით, შრომით…

ასე ამტკიცებენ, რომ შეზღუდული შესაძლებლობა დაძლევადია… ოცნებას ხომ შეზღუდვა არ აქვს…