11-შვილიანი ოჯახის დიასახლისი სოფიო კვაშილავა უნივერსიტეტიდან
თამარ დადიანი
მელიების 11-შვილიანი ოჯახის დიასახლისი — სოფიო კვაშილავა თსუ-ის პროფესიული განათლების ცენტრში ღონისძიების ორგანიზების პროგრამაზე სწავლობს. კომაროვის სკოლის დამთავრების შემდეგ მან სწავლა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში განაგრძო, რომელიც წარმატებით დაამთავრა. მეუღლე — თემურ მელია კომაროვის სკოლაში გაიცნო, სადაც ერთად სწავლობდნენ.
„ოჯახი უნივერსიტეტში ჩაბარების შემდეგ შევქმენით. ჩემმა მეუღლემ თსუ-ის მათემატიკური ფაკულტეტი დაამთავრა, მე თსუ-ის საინჟინრო-ეკონომიური. ბავშვები ნელ-ნელა გვემატებოდა, ვიზრდებოდით და იზრდებოდა ჩვენი შრომაც და ბედნიერებაც!“ — ამბობს სოფიო, რომელიც, დიდი ოჯახისთვის ყოველდღიური საზრუნავის მიუხედავად, ეკონომისტად მუშაობასაც ახერხებს და მრავალშვილიან დედათა ორგანიზაციაშიც სრულიად უანგაროდ სხვა მრავალშვილიან დედებს საკუთარ გამოცდილებას უზიარებს.
„მრავალშვილიანმა დედებმა შევქმენით ორგანიზაცია — „გენი ქართული“. მიზანი იყო საზოგადოებისთვის გვეჩვენებინა ის, რომ მრავალშვილიან ოჯახებშიც იზრდებიან განათლებული და შრომისმოყვარე ბავშვები! მრავალშვილიანობა მაინც და მაინც გაჭირვებას არ გულისხმობს… ამ აზრის გასატარებლად სხვადასხვა ღონისძიებების ჩატარება გვიწევდა და ამას სრულიად უანგაროდ, ენთუზიაზმით ვაკეთებდით. როდესაც თსუ-ის პროფესიული განათლების ცენტრში, „ღონისძიების ორგანიზების“ მიმართულების შესახებ გავიგე, მივხვდი, რომ თუ ცოდნას ამ მიმართულებით გავიღრმავებდი და ამ საქმეს კარგად შევისწავლიდი, მრავალშვილიან ქალთა ორგანიზაციაშიც უკეთ დავგეგმავდით ღონისძიებებს. ჩემმა სწავლის სურვილმა მომიყვანა აქ, მაგრამ თსუ-მაც იმედი გამიმართლა. მივხვდი, რომ ჩემს მშობლიურ უნივერსიტეტს ძველი დიდება არ დაუკარგავს“, — აღნიშნავს სოფიო, რომლის ოჯახის მთავარი ხელშეუხებელი ფასეულობა — სიმართლეა. ასე ზრდის 11 შვილს, რომლებსაც ინტელექტი მშობლებისგან გადმოეცათ: ყველა მატემატიკური ნიჭით დაჯილდოებული და სწავლაში წარმატებულია.
ერთი მხრივ, მრავალშვილიანობა, საზოგადოების ხედვით, დაკავშირებულია ოჯახის სხვადასხვა სირთულეებთან, მეორე მხრივ, მრავალშვილიანობა ასოცირდება სიყვარულსა და პატივისცემასთან, ურთიერთდახმარებასა და მხარდაჭერასთან, ნამდვილ ოჯახურ ყოფასთან. ერთი საკითხის ორივე მხარე გამოიხატება მოსახლეობის გამონათქვამებსა და ქცევაში. „რა გასაკვირია, რომ ბევრ ბავშვს ბევრი საქმე მოსდევს. ღმერთი მოწყალეა — შეგვაძლებინა, გაგვაზრდევინა, აქამდე მოგვიყვანა… უამრავი კეთილი ადამიანია ჩვენი დამხმარე და მხარდამჭერი: სიტყვით, საქმით თუ გრძნობით, და ამის ისეთი მადლიერი ვარ… მე ის ვარ, ვინც ფიქრობს, რომ ორივე მხარის დანახვა და გაგება შეიძლება, გააჩნია როგორ მოინდომებ. მაგრამ ჩემი გამოცდილებით: ეს ერთი დიდი ბედნიერებაა, გადასალახი სირთულეებით!“ — აცხადებს სოფიო, რომელიც სახელმწიფოს დამოკიდებულებას მრავალშვილიანი ოჯახების მიმართებით საკუთარი გამოცდილების ფონზე გვიზიარებს: „ყველას უკვირს, რომ სახელმწიფოსგან არანაირ დახმარებას არ ვიღებთ… სახელმწიფო მხოლოდ სოციალურად დაუცველ მრავალშვილიან ოჯახებს ეხმარება და ეს ძალიან კარგია! თუ ოჯახს სოციალური ქულები არ აქვს მინიჭებული, დახმარება არ ეკუთვნის. ასეთი დემოგრაფიული ვითარების გათვალისწინებით, ვფიქრობ, რომ სახელმწიფო პოლიტიკაა შესაცვლელი, მრავალშვილიანმა ოჯახებმა თავი დაფასებულად მაინც ხომ უნდა იგრძნონ… კერძო სექტორი რაც არ უნდა ეცადოს წახალისებას, თუ სახელმწიფო არ დაუდგა მხარში ოჯახებს, პრობლემა ვერ მოგვარდება…“ — აცხადებს სოფიო, ვისაც ღვთის იმედად ყოფნა, შრომა და სიკეთე ცხოვრების სწორ გზად მიაჩნია, ვინც ცოდნას და გამოცდილებას, როგორც თვითონ ამბობს, კეთილი საქმეების საკეთებლად გამოიყენებს.
